Tırnaklarımı geçiriyorum avuç içlerime
Dirseklerime süzülüyor birkaç damla kan
Acımıyor canım, olması gereken sızı bu değil
Ayrılıktan daha fazla canımı yakacak başka bir acı olmalı
Bastırmalı yanık ten kokusunu
Uyandığımda hatırlayamadığım bir düş kadar uzak olmalı gecelerin saatleri
Unutana dek güneş doğmamalı
Ve gökyüzü zifiri karanlık olmalı bundan böyle
Kaç sessizlik yüklü tren daha geçmeli
Kalbimin terk edilmiş duraklarından
Bilmiyorum

Ayrılık acısını unutturan saçma tarifler yakılmalı kitaplardan
Ve kaç kitap daha okunmalı Yaradan’a yaklaştıran
Uzağına düşmekten korkmadan atılan her adımda
Hasrete kavuşmayı ümit etmeden yaşamak, yaşamak olmamalı
Zaman ilaç değil, yarayı kavuran zehirken
Kaç sıra geçmeli beklenen sona ulaştıran
Bilmiyorum

Bilmediğim ne çok şey varmış meğer
Bu yaşımda daha yeni öğreniyorum